ertelememek lazım...

Az kaldı yazacağım demiştim geçen yazımda ve ertesi gün yazmayı planlamıştım. O gece saat 2 gibi yattım, sabah saat 6.30 civarı telefonum çaldı. Arayan 10 gündür anneannemin hastalığı nedeniyle Ankara'da olan annemdi...
Bir kaç saat sonra babamla Ankara'ya doğru yola çıktık...
Bütün anne tarafı akrabalarım, kuzenlerim, tanıdıklarım, tanımadıklarım herkes oradaydı. Anneannemi senelerdir gitmek istediği yere yolculadık. 5 gün sonra İstanbul'a döndük annemi de alıp. Ankara'da olduğu gibi evde de gelen giden devam etti. Dönüş yolunda annemin bel ağrısı başladığı için bugüne kadar annem yatıyordu.
Yazmadığım bu dönemde bir iş görüşmesi yaşadım aslında bunu da ayrıntılı yazmak istiyordum ama şu anda yazıya devam edesim yok ve hatta uykum geldi, sanırım bugünlük bu kadar, bu yazdıklarımın hepsi de zaten özinin bildiği şeyler yeni bir şey yok yani :))
Bazzen yazmak için çok dolu dolu oluyorum ama bugün o gün değil, görüldüğü gibi sadece yazmak için yazdım, sadece ertelememek için yazdım, yarın ne yaşayacağımızı hiç bir zaman bilmiyoruz.
Ama her zaman çook güzel şeyler yaşamak için umudumuz var ve önemli olan onu hiç kaybetmemek. Mesela bugünün güzelliği annemin doktor sonrası ayağa kalkması ve normal yaşamına dönebilmesi ve çarşamba için çok eğlendikçilerle organizasyon yapabilmiş olmak. Uzuun bir aradan sonra bir organizasyon yapmak güzel bir şey, umarım bir aksilik olmaz ve çarşamba günü hep birlikte oluruz, çok eğleniriz, herkesi çok özledim...
Şimdilik bu kadar, güzel şeyler yazmak, yaşamak dileğiyle...